Dinle Gülden

Dinle gülden

Gül dilinden

"Gülme, ne gülüyorsun?

Ben gülüyor muyum!"

gülmüyorum, güllüyorum

allıyorum ballıyorum güllüyorum

allayıp ballayıp gülleyince

gülleler oluyor gül kayme

gülün yüz suyu hürmetine

dayanabiliyorum böylece:

bana, sana ve diğerlerine

dünyanın şu acuze hâline

hüznün binbir rengine

neşenin sayısız şekline

yaşamak cennetine

yaşayamamak zilletine

direnebiliyorum gülleyince. 

gülleyince sevgilim

demâdem ağlasam inlesem

gözyaşım dahi gül renginde,

sarp gül pınarından çağlayıp

dağcıl gül sularına karışıp,

gülün koynundaki kuyuya

bırakılmış feryadım bile

dönüveriyor asude gül sesine. 

gülleyince sevgilim

güllediklerimi yüklüyorum eşeğime

-gülden gayrıyı taşımaz eşeğime-

gül olmayınca gülle

eşeğim şâdan ben handan

gül yolundan aheste revan

varıyoruz güller ülkesine

ah o güller ülkesinde

gülleler okşuyor

güller gülüyor sevgilim

her semer vurduğun yerde. 

***

[Fotoğraf: "Güllü" adlı eşeğimiz.]