ölüversen öyle zahmetsiz
bebek gibi, çocuk gibi
memeden yeni kesilmiş
adın okunan yüzünde
tamam bir gülümseme
boran fırtınan dinmiş
ateşin korun geçmiş
ve kalemin durulmuş
defterin dürülmüş
sakin, emin, şüphesiz
aldı-verdi göyneğin temiz
ölüversen öyle deniz
ölüversen öyle toprak
adam gibi, insan gibi
ömrünce epey yoruldun
yüzün ve ellerin hep çatlak
yer-yüzünün yaraları
gök-yüzüne nakşedilmiş
yerle gök, teninde birleşmiş
ve çatlaklarına nur yersinmiş,
göynüklerine nûru'l-envar
höyük, obruk, vadi, yalıyar
dağdağa, taş, kaya, volkan
iyileşmiş, güzelleşmiş
ölüversen öyle dinlenmiş
ölüversen öyle aşk
dibine kadar yaşamak gibi
yaşamanın tadına varmış
yaşamak nedir anlamış
yaşadım! diye haykırmış
ölüvermeye hak kazanmış
ve kayın ağacının dibinde
ufuktan bir yelkenlinin
usulca geçişine benzese
meşenin yaprağını döküşüne
sakin, vakur, bahtiyar
sevdiğim gibi ölüversen
yaşamı sevdiğim gibi öyle
coşkuyla sevsem ölümü de.
[Fotoğraf @Bordeaux. Denis Monfleur, "Faust'un Sohbeti"]
